Prawda jest taka, że i wybitnym zdarza się pobłądzić.

Witajcie! Dzisiaj znowu ja. Pomyślałam, że produktywnie wykorzystam czas zimowych ferii i nadrobię zaległości związane z moim blogowym angażem. Tyle tytułem wstępu.

Chciałabym poruszyć temat, który od kilku dni siedzi w mojej głowie i bynajmniej nie chce się z niej wydostać. Związany jest on z poważnym rozczarowaniem. Być może zostanę zlinczowana, zrównana z ziemią przez zwolenników tego tytułu (a jest ich wielu), ale zaryzykuję.

Wojciech Smarzowski, ceniony, również przeze mnie, reżyser oraz scenarzysta. Twórca zachwycający swoimi filmami nawet najbardziej wytrawnych krytyków. Porusza wiele kontrowersyjnych zagadnień. Między innymi to dzięki niemu nasze kino ewoluuje, nie opiera się wyłącznie na słodko-gorzkich opowiastkach podpatrzonych u artystów zza oceanu. Potrafi także w sposób szalenie wiarygodny przedstawić daną historię. Kreuje klimat, świat oraz bohaterów tak, by widz nie posiadał żadnych obiekcji, zarzutów. 

Co ludzie powiedzą?

"Wesele" zapoczątkowało tak naprawdę moje zainteresowanie dorobkiem tego pana. Pamiętam, że obejrzane zostało przeze mnie lata temu, kiedy chodziłam jeszcze do podstawówki. Śmiało mogę powiedzieć, iż niewiele zrozumiałam z przekazu, lecz wyłapywałam smaczki i niuanse z podanej treści. Wydawało mi się, że jest to ciekawa komedia, zabawna, lecz nic poza tym. Dopiero teraz, po wielokrotnym odtworzeniu tej pozycji, uderzyło mnie to, jak bardzo się myliłam. Owszem, subtelności dalej potrafię dostrzec, ale sens pracy jako całokształt zmienił się diametralnie. Bo w fabule tak naprawdę nie rozchodzi się o śmiech. Istotę stanowi zatracenie cząstek charakteru w celu podporządkowania się społeczności. I to jest bolesne.

Złe czasy

"Róża", a więc kolejny poważny seans, w którego pomyślność wierzyłam. O filmie było głośno zanim pojawił się w kinach. Zebrał wiele prestiżowych nagród. Nie bez powodu. Dużo intensywności, jeszcze więcej okrucieństwa, cała masa ambiwalentnych doświadczeń. Tak sobie myślę, że to produkcja, która nie jest do podobania się. Produkcja, o której mówienie nie powinno polegać na żonglowaniu, czyli luźnym prawieniu o zaletach jak i wadach techniczno-aktorskich, porównując ją przy okazji do innych, mniej lub bardziej podobnych dzieł. "Róża" zasługuje na osobną furtkę.

Powielanie schematu (w oparciu o mój filmłebowski post)

"Drogówka", czyli najnowsza propozycja Smarzowskiego. Nie sądzę oczywiście, że jest zła (widziałam o wiele gorsze, marniejsze wyroby filmopodobne), ale dobra - to za dużo powiedziane. Reżyser miał pomysł, temat, zatrudnionych aktorów, opracowaną symbolikę, lecz czy to wystarczy?

Plusy: gra aktorska; oddawanie stanów emocjonalnych; zdjęcia.

Minusy: powtarzalność ruchów kamer; kopiowanie pewnych tekstów/haseł; przesadny erotyzm (dla tych, którzy widzieli - dezorientacja połączona z salwą śmiechu na sali wywołała scena w samochodzie z tym policjantem od de facto - czy to naprawdę było konieczne?); wódka lejąca się strumieniami i ta wszechobecna nagość.

Uważam, że Smarzowski co rusz decydował się ukazywać nam rozwiązłość swoich bohaterów, by nie tylko unaocznić, w jaki sposób działają służbiści, ale coby uatrakcyjnić fabułę. Niegdyś sam scenariusz wystarczył (był na tyle porządny), a kontrowersja pojawiała się jako dodatek. W "Drogówce" stało się odwrotnie. Nie wiem tylko dlaczego. 

To jest wyłącznie mój osąd, z którym nikt nie musi się zgadzać. Jestem zawiedziona, ponieważ nie do końca tego się spodziewałam, ale myślę, że w przyszłości dam mu jeszcze szansę. Zobaczymy, czy się zrehabilituje. 

Archibald Sofia