"Sponsoring", reż. Małgorzata Szumowska

"I am not sure they're whores!"

Jestem fanką kina nieidealnego. Zdecydowanie bardziej wierzę w te historie, w których to główni bohaterowie odbiegają od stereotypowych ideałów piękna. Dla mnie postać licha, samoświadoma, lecz przede wszystkim emocjonalna ma znacznie więcej do zaoferowania niż starannie podtrzymywana amerykańska perfekcja ocierająca się wyłącznie o przezroczystość. Wydaję mi się, że podobnych wrażeń mogę poszukiwać u Szumowskiej. 

Anne jest pozornie ustatkowana. Posiada przystojnego męża, dwóch synów, duże mieszkanie umiejscowione w samym centrum Paryża oraz dobrze płatną pracę redaktorki magazynu "Elle". Podejmuje się wyzwania, które rozbudzi w niej głód doświadczeń, rozpali na nowo uczucia zgaszone rzeczywistością. Przewartościuje także kwestie dotyczące poglądów w dziedzinie relacji damsko-męskich oraz podziału ról w związku partnerskim. Decyduje się napisać artykuł dotyczący dziewcząt utrzymujących się z prostytucji. Charlotte i Alicja, biorąc pod uwagę korzyści materialne wynikające z współpracy, pozwalają sobie na chwilę szczerości. Odpowiedzi na zadawane im pytania padają bezceremonialnie. Dziennikarka odrzuca postawę bierną, solidaryzując się z dyskutantkami. Dochodzi między nimi do interakcji, która z płaszczyzną zawodową i profesjonalizmem ma niewiele wspólnego. Po opracowaniu materiału okazuje się, że powrót do codziennego trybu życia nie jest łatwym zadaniem. Reporterka analitycznym okiem bada zagadnienia związane ze sponsoringiem oraz motywy, które popychają studentki do czynów ostatecznych, na które, jak się okazuje, nie zawsze mają ochotę. Wciąż zastanawia się nad tym, czy aby na pewno wśród społeczeństwa przepełnionego krytycyzmem można jeszcze odnaleźć pierwiastek zrozumienia. 

Negatywnie odebrany "Sponsoring" to kontrowersyjna, ale i niepozbawiona sensu opowieść o współczesnych kobietach walczących o przetrwanie w świecie zniewolonym przez mężczyzn. Obraz należy do tych konkretnych, merytorycznych, poparty bardzo dobrym aktorstwem. Reżyserka nie moralizuje widza w sposób nachalny, na siłę, ale stara się ukazać wagę problemu, pozostawiając dowolność w odbiorze.

Archibald Sofia