"Tatarak", reż. Andrzej Wajda

"Nigdy nie mów kobiecie, że jest dobra."

Współcześnie oglądalność kina rodzimego jest rzadkim, wybiórczym zjawiskiem. Społeczność woli wybierać się na produkcje zagranicznych twórców, zapominając o poszerzaniu wiedzy na temat rodowitej sztuki filmowej. W internecie znalazłam informację o tym, że rosyjski minister kultury Władimir Miedinskij pragnie zmusić multiplexy do projekcji rosyjskich obrazów. "Będziemy prezentować te filmy przy pustych salach, a to oznacza tylko niepotrzebne straty." - w odpowiedzi odrzekł Siergiej Kitin, dyrektor sieci kin "Cinema Park".

Osobiście chętnie przyglądam się temu, co polscy reżyserzy mają nam do zaoferowania, w jaki sposób przejawia się ich artyzm, jakie tematy lubią poruszać. "Tatarak" Andrzeja Wajdy nakręcony został w 2009 roku, trzynaście miesięcy po śmierci Edwarda Kłosińskiego, męża Krystyny Jandy. Będąc aktorem, posiada się możliwość nie tylko dawania bezpośredniego upustu swoim emocjom, ale także upamiętniania niezwykłych chwil, które się przeżyło. Dzieło to składa się z dwóch części. Pierwsza charakteryzuje się przedstawieniem przebiegu choroby za pomocą monologów, stanowi element autobiograficzny. Towarzyszy temu klimat intymności. Krystyna Janda znajduje się w pokoju i wspomina chwile, w których to musiała borykać się z przeciwnościami losu oraz trudem przeżywania żałoby, dając widzowi namiastkę prywatności. Druga partia jest już ściśle fabularna. Poznajemy losy Pan Marty, która po wojennej rzeczywistości i utracie dwóch synów w Powstaniu Warszawskim, nie potrafi dostrzec pozytywnych aspektów życia. Ma męża lekarza, jednak ich wzajemna relacja pozbawiona jest głębszych uczuć. Spotyka młodego chłopca, Bogusia. Niewinne rozmowy przeradzają się w zaplanowane spotkania, aż w końcu relacja starszej kobiety z dojrzewającym mężczyzną zaczyna ewoluować, przemieniać się w zauroczenie. Marta ma wyraźną potrzebę widywania się z nim. Dzięki temu odnosi wrażenie, iż odzyskuje niematerialną łączność ze zmarłymi dziećmi. Chwilowe uniesienia nie trwają zbyt długo. Losu nie da się przechytrzyć. Okazuje się, że wszystkiemu winny jest przypadek i ziele tataraku.

"Tatarak" jest bardzo nastrojową pozycją. Zawiera w sobie cechy funeralne oraz pozwala odbiorcom zatrzymać się i skupić nad ziemską egzystencją, przemijalnością. Wprawia w zadumę, ale bynajmniej nie fałszywą. Wzbogacona pierwszorzędnymi zdjęciami Pawła Edelmana i spokojną muzyką Pawła Mykietyna, trafiła w moją wrażliwość.

A wy co sądzicie na temat filmów polskich? Uważacie, że z zasady są gorsze? Czy może wymagacie od rodzimego kina czegoś więcej niż w przypadku superhiper amerykańskich produkcji? 

Archibald Sofia